Hocam, delireceğim. Derdimi size anlatmazsam gerçekten delireceğim. Ben bir çözüm bulamıyorum. Çok kırıldım çok yıprandım.. Yeter artık dediğim çok oluyor. Psikolojim çok bozuk. Normal biri gibi durmaya çalışıyorum ama içimde fırtınalar kopuyor. Kendimi yiyip bitiriyorum içten içe. Hasta olacağım diye korkuyorum.

Hocam, 25 yaşında bekar bir kızım. Çocuk yaşımdan beri kendimi muhafazakar yetiştirmeye, doğruyu, iyiyi, güzel olanı kendimde toplamaya çalıştım. Çevremdeki bayağılıktan, aynılıktan o kadar uzağım ki. Her ne kadar hanım hanımcık, düzgün, iyi aile kızı olsam da içimde yaşadığım çevreye hep aykırı bir taraf var. Bu aykırı tarafımı şöyle özetlenebilirim; dünyevi şeyler ya da insani şeylerle asla mutlu olamayan, sanatla, şiirle, edebiyatla kendini mutlu eden, alışılmışın dışında müzikler dinleyen( rock, metal), farklı düşünen, farklı hisseden, bir çiçek görse, bir böcek görse fotoğraflayıp saatlerce içi kıpır kıpır ederek seyreden, kendimi anlatan bir şiir bulduğumda ya da yazdığımda sıkılmadan defaatle ve hüzünle okuyabilen, aynı şekilde Allah’ın sanatına ve sevgisine de son derece bağlı biriyim. Ama yaşadığım çevrede bu farklılıklarım hiç kabul görmüyor. Sanattan, naiflikten, edebiyattan o kadar uzak bir çevrem var ki. Artık tahammül edememeye başladım bu duruma. Böyle olduğum için hep deli, boş işlerle uğraşıyorsun gibi muamelelerle karşılaştım. Kimse beni anlamıyor bana saygı duymuyor. Dünya hayatının bu çirkinliğinde benim sadece bunlarla nefes alabildiğimi kimse bilmek istemiyor..

Onlar için normal biri gibi olmam ve normal imanlı biriyle evlenip dizlerinin dibinden ayrilmamam gerekiyor. Ama ben ruhumun da seveceği, aynı ortak noktalarda buluşabildiğim, aykırı ve aynı olmayan birini istiyorum.. Allah böyle insanları çıkarttı karşıma bir iki defa. Gerçekten bu insanla olurum dediğim oldu. Ama benim yaşadığım, şehirden ve kültürden çok farklı insanlardı bu yüzden ailemi ikna edemedim. Olmayacak işlerle uğraşıp durma, bizim buralarda iyi aile çocuğu bul evlen gibi tepkilerle karşılaştım. Ama bilmiyorlar ki ben birini aramıyorum. Ben bir koca aramıyorum. Ben ruhum seveceği birini istiyorum. Bu ısmarlama birşey değil yok burdan olsun yok şöyle olsun denilsin.

Ruhumun bu dışlanmışlığı altında çok eziliyorum hocam. Ne yapsam ne istesem ne düşünsem uzaylı gibi tepkiler alıyorum. Deli gibi beni seven ve sevip hissettiğim insanları hep bir şekilde kendimden uzaklaştırmak zorunda kalıyorum.. kalbim çok sınandı hocam çok.. dayanamıyorum artık.

Beni tamamlayacağına inanmadığım birinden daha uzaklaşmak zorunda kaldım ailemin koyduğu sınırların dışına çıkamıyorum diye. O insan beni çok yaralıyor hocam çok. Benden 10 yaş büyük bir yazar, farklı bir şehirde yaşıyor, benden çok farklı ve rahat bir hayatı var ama bana verdiği değer hayranlık onun kendini değiştirmek istediğini gösteriyor. Belki de ben onu inandığı Allah’a daha çok yaklaştıracaktım ve o da benim içime hapsolmuş bu ruhumu güzelleştirecekti.

Fakat böyle birini aileme nasıl kabul ettirebilirim ki..

Sesini bile duymadım onun. Tüm güzel duyguları öylece yerde bırakıp kaçıp gitmek zorunda kalıyorum çaresizliğimden.. Benim hissetiklerime ve bize zerre dahi fırsat vermeyecek ailem biliyorum ve ölü gibi yaşıyorum hocam. Hiç birşey yapmak gelmiyor içimden.

Keza kariyer hayatımda da böyle. Şehir kısıtlaması yüzünde avantajlı bir bölüm okuyamadım atanamıyorum. Eve kapanıp kaldım senelerdir. Çalış diyorlar istemediğim bir işte de calismak istemiyorum. Atanmak istiyorum bana hiç destek olmuyorlar..

Ben ne yapicam hocam. Sıkıştığım bu evde bu dünya da ne yapacağım. Bu hayatta hiçbir fonksiyonum yok gibi geliyor artık. Tepkisiz, bir saksı gibi yaşıyorum..