Paylaş
Anne babanın günahı çocuğu etkiler mi
Question
Anne babanın günahını evladı çeker mi
Anne babanın işlediği haramlar daha anne karnındayken bile bebeği etkiler ama hiç kimse başkasının işlediği suçtan dolayı sorumlu olmaz ve cezaya çarptırılmaz.
…. Hiçbir kimse başkasının günah yükünü çekemez. İnsan, emek ve gayretinin neticesinden başka şey elde edemez. Bu gayretinin semeresi de ileride ortaya çıkacaktır. Emeğinin karşılığı kendisine tam tamına ödenecektir. Elbette son durak, Rabbinin huzuru olacaktır. O’dur güldüren ve ağlatan; O’dur öldüren ve yaşatan.” (Necm, 53/36-44)
“Kim yola gelirse kendi yararına gelir, kim de yoldan çıkarsa kendi zararına çıkar. Kimse kimsenin yükünü çekmez. Biz elçi göndermeden azap etmeyiz.” (İsrâ, 17/15)
- Doğduğunuz, Anne baba ve bütün akrabalarınızın yaşadığı, eviniz ve ailenizin bulunduğu bir şehirden ayrılmak zorunda kalırsanız, ne hissedersiniz?
- Eşimle Anne baba arasında kalmak
- Anne babaya hangi durumlarda itaat edilmez
- Çocuğunu doğru yetiştirmeyen Anne baba
- Anne baba ile küslük kırgınlık
- Tümünü görüntüle.
Answer ( 1 )
Anne ve babanın günahı çocuğu etkiler mi sorusuna şu şekilde cevap verebiliriz;
Çocuk anne karnında iken anne ve babanın yapmış olduğu haramlar çocuğu etkiler. Fakat herkesin hesabı ayrıdır. Yani hiçbir kimse bir başkasının günahına ortak değildir. Herkes ayrı ayrı hesap verecektir.
Rasulullah (sav) şöyle buyuruyor;
“–Müflis kimdir, biliyor musunuz?” diye sormuştu. Onlar da:
“–Bize göre müflis, parası ve malı olmayan kimsedir.” şeklinde cevap verdiler.
Rasûlullah (sav) şöyle buyurdu:
“–Şüphesiz ki ümmetimin müflisi şu kimsedir:
Kıyâmet günü namaz, oruç, zekât gibi ibadetlerden hâsıl olan sevaplarla gelir. Fakat şuna kötü söz söylediği, buna zinâ isnad ve iftirasında bulunduğu, şunun malını yediği, bunun kanını döktüğü ve şunu dövdüğü için iyiliklerinin sevâbı şuna-buna verilir. Üzerindeki kul hakları bitmeden sevapları biterse, hak sahiplerinin günahları kendisine yükletilir ve neticede Cehennem’e atılır.” (Müslim, Birr, 59; Tirmizî, Kıyâmet, 2/2418; Ahmed, II, 303, 324, 372)