Çocukların Eğitim Ve Öğretimin konusunda Anne Babanın Etki ve sorumluluğu

İslâm, kişinin çocuk sahi­bi olmasını, büyük sorumluluk gerektiren bir durum olarak değerlendirmiştir. Çocuğun dünya ve âhiret mutluluğunun gözetilmesi, onu dün­yaya getiren insanların önemle üzerin­de durmaları gereken bir konudur. İslâ­miyet bu hususta birinci derecede ba­bayı sorumlu tutar. “Ey iman edenler! Kendinizi ve çoluk çocuğunuzu, yakıtı insanlar ve taşlar olan cehennem ate­şinden koruyun”[1] mea­lindeki ayet, çocukların ve diğer aile fertlerinin göze­timinden ve terbiyesinden aile büyüklerinin sorumlu olduğunu açıkça ifade etmektedir. Hz. Peygamber(sav) de: “Hepiniz çobansınız ve hepiniz güttükle­rinizden sorumlusunuz”[2]  mealindeki ha­disinde de aynı şekilde aile büyüklerinin  so­rumluluğuna dikkat çeker.

İslâm eğitimcileri eğitimin doğumla birlikte, hatta daha önceden başlaması gerektiği hususunda görüş birliği için­dedir. Bu nedenle çocuğu sağlık­lı, ahlâklı ve dindar yetiştirmek, ancak çok erken yaşlardan başlayarak onun eğitimini ciddiye almakla mümkün olur. Küçük yaşlarda ço­cuktaki yanlış davranışların önüne geçilmediği takdirde ileri yaşlarda bunların telâfisi imkânsız hale gelir. Bu nedenle çocuğun yetiştirilmesinde dikkat edilecek ilk husus onun gıdası ve helal olarak beslenmesidir. Gi­yim konusunda da çocuk sadeliğe alıştırılmalı, kız ve erkek çocukların cinsi­yet farklılığını yansıtacak şekilde de­ğişik tarzda giyinmelerine dikkat edil­melidir.

Çocuğumuzun sahip olduğu im­kânlar sebebiyle başkalarına üstünlük taslamasını önlemeliyiz. Alçak gönüllü, ar­kadaşlarıyla hoş geçinen ve imkânlarını onlarla paylaşmasını bilen uyumlu bir in­san olarak yetişmesini sağlamalıyız. İnançlı ve bilgili olmanın her türlü maddî değerlerden üstün olduğunu öğütlemeliyiz.       Dürüstlük, çalışkanlık, yar­dım severlik gibi faziletlere özendirmeliyiz. Kıs­kanç, bencil, para ve mal düşkünü olma­sına fırsat vermemeliyiz.

Ayrıca çocuklar ana babaya, öğretmene ve büyüklere hürmet etmeye, küçüklere karşı sevgi ve şefkatle davranmaya alıştırılmalı, kaba ve uygun olmayan davranışları düzeltilmelidir. Kur’ân-ı Kerim’de de belirtildiği üzere[3] çocuklara adabı muaşeret kaideleri öğretilmelidir.

Çocuğun iyi davranışları takdir edile­rek ödüllendirilmeli, hatalı davranışları konusunda yapıcı ve yönlendirici bir şe­kilde uyarılmalı, insanlık gururunu inci­tecek eleştirilerden sakınılmalıdır. Çocuğun yanlış tutumu engel­lenirken mutlaka doğrusu da gösteril­melidir. Hataların düzeltilmesinde kötü söz, azarlama, bağırıp çağırma, aleyhte kıyaslamalar yapma ve kıskandırma gi­bi yaklaşımlar faydadan çok zarar geti­rir.

Çocuklarda küçük yaşlardan itibaren imanla birlikte ibadet şuurunun da ge­liştirilmesi gerekir. Nitekim onlara na­mazın öğretilmesi ve aile reisinin de bun­da devamlı olması Kur’ân-ı Kerîm’de “Çoluk çocuğuna namazı emret ve sende namaza sabırla devam et.“[4] buyrulmaktadır. Hz. Peygamber (sav) de  yedi yaşına geldiğinde çocukların namaz kılmaya alıştırılmalarını tavsiye etmiştir.

Çocukların sevgiye, iyi ör­neklere, açıklayıcı doğru bilgilere ihtiya­cı vardır. Çocuğun dinî, ahlâkî ve meslekî eğitimi ailenin en zor ve bir o kadar da önemli görevidir. Hz. Peygamber’in: “Ben ancak bir öğretmen olarak gönderildim”[5] anlamındaki hadisi ise eğitimin bir peygamber mesleği olduğunu gösterir.  Yine Efendimiz (sav) çocuğa verilen terbiyenin önemiyle ilgili olarak “Hiçbir baba çocuğuna güzel terbiyeden daha değerli bir miras bırakamaz”[6] buyurmuştur.

BENZER KONULAR:

• Çocuk Sevgisi Ve Terbiyesi
• Çocuklarımıza Karşı Görevlerimiz
• İslamda Aile Ve Anne Sevgisi
• İslam’da Çocuk Terbiyesi Ve Ahlakı
• İslamda Eğitim Ve Öğretimin Önemi
• Tümünü görüntüle.

[1]   Tahrîm, 66/6.

[2]   Buhârî, “Cuma”, 11; Müslim, “İmâre”, 20.

[3]   Nûr 24/58.

[4]   Taha 20/137

[5]   İbn Mâce, “Mukaddime”, 17.

[6]   Tirmizî, “Birr”, 33.

[7]   Bakara, 2/128.