Hayattan Bıkmak

Selamun Aleyküm sevgili Mumsema adminleri…
Size şunu sormak istiyorum.
Ben deniz son yıllarda çektiğim ardı arkası kesilmez sıkıntılarla birlikte büyük bir stresin içine girdim. Bu öyle ki artık hayattan bıkmama ve yaşamaktan nefret etme noktasına geldi. Allah’a yaratıkları sayısınca hamd ederim ki beni müslüman ve özürsüz bir şekilde yarattı. Ama ben artık yaşamdan bıkmış durumdayım. Bana hayatı zindan eden insanları hayatımdan çıkarmayı denedim. Ama ailemde bulunan insanları nasıl çıkarabilirim ki…adak
Ben insanlara hep iyilikle yaklaşmaya çalıştım. Hep onları mutlu etmeye uğraştım. Beni sevmeseler de ben onları sevdim. Ama kendimi bir türlü sevemedim. İnsanları hep mutlu etmek istedim ama hiç mi hiç başaramadım. Ya da bu yolda onları memnun edemedim. Çevremdeki imansızları da yola getirmeye uğraştım ama hep dalgaya alındım. Tıpkı kavimlere tebliğ için gönderilip de kendisine inanılmayan resuller gibi benim gibi aciz bir kula da çok rağbet göstermediler. Ailemle de sıkıntılar yaşadım. Bir sevdadır geldi. aşkı da tattım ama karşılık alamadım. Yanlış anlamayın ben Allah için çok temiz sevdim. Duygularım da gayet ciddi idi. Öyle bir aşk ki beni eriyip bitirdi. Her gece bana vuslat için dua ettirdi, göz yaşı döktürdü. Ama ben bu dünyada hiçbir vuslata erişemedim. Şimdi ise merhametsiz insanları bir yana atıp Merhametlilerin En Merhametlisi Allah (C.C.) Hazretlerine kavuşmak ve O’na vuslat eylemek için yanıp tutuşuyorum. Yani Dünya hayatı bana o kadar lanet geliyor ki, Bir an evvel şu ölüm gelse de beni Rabbime kavuştursa diye düşünür haldeyim. İntihar gibi bir fasıklığı da çok aklıma soktum ama ben asla ama asla Allah’a olan muhabbetimi bozacak değilim. Ama eğer uzun bir ömür beni bekliyor ise ben bu kadar ızdırap ile nasıl geçiririm bunca yılı. Oysa 20’mde bir şehadettir gelse de beni götürse. Oysa ben layık mıyım o şehadete. Peki soracaksınız ölünce rahat edeceğini mi sanıyorsun diye. Elbette bunca günahla rabimin karşısına çıkmaya utanıyorum. Ama yaşarsam daha çok günah işleyeceğim. Ama gene de Rabbimin merhametine sığınıyorum. Ama bütün bunlara rağmen rabbim ”yaşa” diyorsa yaşamaktan başka çare ne ki? Ben bunca acıya da razıyım. Yeter ki Rabbin rızasını kazanalım. Sorum ise sizce ben bu durumda ne gibi bir tutum sergilemeliyim? Bu bakış açım Allah’a isyan mıdır? Yaşadığım hayatı ya da dünya hayatını beğenmemek, bu hayat çok rezalet ve acı ile dolu demek de isyana girer mi? cevaplarsanız sevinirim. Son olarak: Rabbim, eğer benim yaşamam hayırlıysa beni yaşat lakin ölümüm hayırlı ise beni öldür… AMİN… Sağlıcakla Kalın…

Kardeşim senin o kadar güzel bir yüreğin var ki, bunu sadece bu yazdıklarından bile anlayabiliriz. Sen zaten kendini ve her şeyi Rabbime teslim etmişsin var mı ötesi ? Hayatımız bir gün nasıl sona erecekse bu sıkıntılar da aynı şekilde bir gün sona erecek. Önemli olan bize bu sıkıntıları vererek günahlarımıza kefaret olmasını sağlayan Rabbimize şükretmektir. Verdiği sıkıntılarda bile bizim için bir mükafat bulunduran Rabbimize şükretmektir önemli olan. Dua edelim de varsın sadece bu “dünyada” yanalım. İnsan kendisini bazen bu koskoca dünyaya sığdıramaz oluyor haklısın ve inan bir tek sen değilsin bu durumu yaşayan. Ne güzel demiş Nureddin Yıldız hocamız : “Allah (c.c.) kulundan derdi eksik etmez çünkü aşk bedel ister.”
İmanı çok kuvvetli biri olduğunuz her halinizden belli. Asla umutsuzluğa kapılmayın ve sabredin. Allah (c.c.) iki cihanda da yüzünüzü güldürsün inşaAllah.