İsa b. Meryem İmran b. Matan’ın karısı, aynı zamanda Hz. Isra’nın (as) da anneannesi olan Hanne’nin çocuğu olmadığından bir çocuğu olursa onu mâbede bağışlayacağını andetti.
O, erkek çocuk beklerken bir kız çocuğu doğduğunda, yine de sözünde durdu ve adını Meryem koyup mabede teslim etti. Mabetteki azizlerin her biri Meryem’in bakım ve korumasını üstlenmek istedi.
Ancak Hz. Zekeriya, eşinin Meryem’in teyzesi olmasını gerekçe göstererek bakım ve korumayı kendisinin üstlenmesi gerektiğini ileri sürdü. Meryem için mabet içinde merdivenle çıkılabilen yüksek bir oda yaptı ve olgunluk (büluğ) çağına gelene kadar onunla ilgilendi. Yiyecek ve içecek götürmek üzere yanına sadece Hz. Zekeriya giriyordu. Ancak o, her girdiğinde Hz. Meryem’in yanında yiyecekler görmeye başlamıştı. “Bunlar nereden, Ey Meryem?” dediğinde, ondan “Allah’ın ikramıdır” karşılığını alıyordu.
Olgunluk çağına geldiğinde annesinin evine taşındı. On yedi yaşına ulaştığında bir gün Cebrail (as) ona insan suretinde göründü, Allah’ın elçisi olduğunu ve kendisine bir çocuk bağışlayacağını söyledi. O “Bana bir erkek dokunmamışken bu nasıl olur?” diye şaşkınlığını dile ge-tirdi. Cebrail (as) ona “Allah dilediğini dilediği şekilde yaratır ve Allah bir şeyin olmasını dilediğinde ona sadece ol der ve o şey hemen oluverir” dedi. Bu yüzden Hz. Isa “Allah’ın kelimesi” diye anıldı, çünkü o, ‘ol’ emriyle yara-tılmıştı. Hz. Adem’in hem anasız hem de babasız yaratılması gibi o da babasız dünyaya gelmişti. Cebrail (as) Hz. Meryem’e üfledi ve o da Hz. Isa’ya gebe kaldı. Günü ve saati geldiğinde doğum sancıları başladı. Bu, Meryem için çok zorlu bir andı. Sızlandı ve “Keşke daha önce ölseydin ve unutulup gitmiş olsaydım” diye hayıflandı. İmdadına ilah’ı yardım yetişti ve kolayca doğumunu yaptı.Doğum gerçekleşip onu bir çocukla gören Yahudiler “Ey Meryem! Senin baban kötü adam annen de yoldan çıkmış bir kadın değildi” diye tepki gösterdiler. O hiç konuşmadan onlara çocuğu işaret etti. Onlar “kundaktaki çocuk nasıl konuşurmuş” şaşkınlığı içerisindeyken onda ki Hz. Isa (as), “Ben Allah’ın kuluyum, bana kitap verdi ve beni peygamber olarak görevlendirdi, nerde olursam olayım beni mübarek kıldı, yaşadığım sürece namaz kılmamı, zekat vermemi ve anneme iyi davranmamı emretti; beni ne zorbalardan ne de kafirlerden eyledi.’ dediğinde hepsinin şaşkınlıkları biraz daha arttı. Bu bir mucize idi ama onların inadını bu mucize bile kıramadı ve önce Hz. Zekeriya’yı ardından Hz. Meryem’i ve kundaktaki Hz. Isa’yı suçlu gördüler. Asla söylenen sözlere kulak verip, gerçeği kabullenme yoluna gitmediler. Hakikate karşı bu körlük ve sağırlık içinde Hz. Zekeriyâ’yı katlettiler.Yahudilerin kendilerine iftira etmeleri, kötü kişiler olarak nitelemeleri ve neredeyse recm cezası uygulamaya kalkışmaları üzerine Meryem yeni doğmuş bebeği ile birlikte `Rabve” diye nitelenen rakımı yüksek, bağlık, bahçelik ve sulak bir yere hicret etmek zorunda kaldı. Âlimlerin çoğunun görüşüne göre Rabve denilen yer Şam veya Şam bölgesinde bir yerdir ve buraya onları amcalarının oğlu Yusuf getirmişti. Hz. Isâ burada on iki yaşına kadar kaldı, daha sonra Kudüs tarafına intikal ettiler. Bazı rivayetlere göre Lübnan’daki Nasıra köyüne yerleştiler ve Hz. Isâ davetine başladığı otuz yaşına kadar bu bölgede yaşadı.Hz. Isa otuz yaşlarına geldiğinde davetine başladı. Kendisine inananlar sadece on iki kişi kadardı. Onlar, Hz. Isâ’ya her türlü yardımı yapacaklarına ve onun için her fedakarlığa katlanacaklarına “Biz Allah için yardım edenlerin” diye söz verdiler. Yüce Allah Hz. İsa’yı Peygamber olarak görevlendirdiğinde ona İncil indirmişti. “Onların ardından yanlarındaki Tevrat’ı doğrulayıcı olarak Meryem oğlu İsa’yı gönderdik. Ona içinde hidayet ve nur bulunan; kendinden önceki Tevrat’ı doğrulayan, muttakfler için öğüt ve rehber olsun diye Incil verdik° Bugün elde birden fazla İncil nüshası bulunmaktadır. Miladi 325’de toplanan İznik Konsili’nde geçerli (kanonik) kabul edilen indiler Matta, Markos, Luka ve Yuhanna’ dır. Bunun dışında Barnaba Incil’ ve Yahuda İncil’ gibi Hıristiyan kiliselerinin geçerli saymadığı daha birçok İncil nüshası bulunmaktadır. İncil’in Hz. Isâ zamanında toplanıp yazıya geçirilmediği, aradan çok uzun zaman geçtikten sonra bazı azizler tarafından kaleme alındığı bilinmektedir. Bundan dolayı da Kur’ân’da indirildiği ileri sürülen İncil ile bugün eldeki İncillerin aynı olmadığı ortadadır. Kaldı ki, eldeki İncil nüshaları arasında da ciddi farklılıklar ve tenakuzlar bulunmaktadır.Hz. İsa’nın daveti sırasında Yahudilerin düşmanlıkları ve eziyetleri hat safhaya ulaştı, kin ve nefret gözlerini bürüdü ve sonunda Hz. İsa’yı öldürmeye karar verdiler. Hz. Isa bu sırada otuz üç yaşındaydı. Bulunduğu eve girip onu aldılar ve çarmıha gerdiler. Ancak “öldürdükleri kişi Hz. İsâ mı yoksa ona benzeyen başka bir kimse miydi?“, bundan asla emin olamadılar. Daha sonraki dönemde Yahudiler, Hıristiyanlar ve Müslümanlar hep bu durumu tartıştı durdular. Hz. İsa’nın doğumu gibi ölümü de bazı in-sanların kafalarını karıştırmıştı. Bu aslında Allah’ın insanları imtihanı idi. Kur’ân’da geçen ifadelerden Hz. İsa’nın hem öldürüldüğünü, hem de öldürülmediğini çıkarmak mümkündür. Söz gelimi “Allah bir zamanlar şöyle demişti: Ey Isa biz seni öldüreceğiz, katımıza yükselteceğiz, seni bu kâfirlerin küfür, iftira ve eziyetlerinden temize çıkaracağız, kıyamet gününe kadar sana inananları inanmayanlar karşısında üstün kılacağız. Dönüşünüz Allah’adır, öyleyse ihtilaf ettikleri hususta aralarında adaletle hükmet ” ayeti ile “Onlar Allah’ın elçisi olan Mesih ha b. Meryem öldürdüklerini iddia ettiler. Onu öldürmediler ve onu asmadılar, aksine onların kafaları karıştırıldı/ona ha-inlik eden birisi ona benzetildi. Onun hakkında ihtilafa düşenler, büyük bir şüphe içindedir. Onlar bildiklerinden konuşmuyorlar, ancak tahminde bulu-nuyorlar. Kesinlikte onu öldürmediler. Aksine Allah onu kendi katma yüksekti” ayeti arasını bulmakta insanlar zorluk çektiler. Birinci ayetin zâhirini esas alanlar Hz. İsa’nın öldürüldüğü kanaatini dile getirirken ikinci ayetin zahirini esas alanlar, öldürülmeyip göğe çekildiği, öldürülen kişinin ona benzetilen bir hain olduğu görüşünü ileri sürdüler. Bu iki uç düşünce arasında orta yolu bulmaya çalışan birçok görüş ileri sürüldü.
(Devamı eklenecek kalan 1 sayfa)