Kuranda 26. sure olan Şuara suresi ile ilgili kısaca bilgiler,

Şuara suresi ismini 224. Ayette geçen ve şair anlamına gelen “şuara” kelimesinden alır. Bu sure peygamber efendimize Mekke şehrinde iken indirilmiştir. Toplam da 227 ayetten meydana gelmiştir. Şuara suresi, kuran-i kerimin bir vahiy eseri olduğu, bazı peygamberlerin ibretlik ve örneklik alınabilecek kıssaları, insanoğlunun zenginlik, iktidar, nüfuz ve şöhret düşkünlüğüne, kitlesel kültür ve ideolojilere körü körüne bağlılığı gibi onular ele alınmıştır.

Şuara Süresi

Şuara suresi konusu ve içerdiği mesajlar maddeler halinde

Kur’ân-ı Kerîm’in 26. sûresi Adını, 224. âyetinde geçen ve “şâirler” anlamına gelen kelimeden almıştır. Mekke devrinde indirilmiştir. 227 âyettir. Âyet sonlarına ahenk veren fasılaları lâm, mim ve nun harfleridir.

Bu sûrede, Hz. Mûsâ, Hz. İbrahim, Hz. Nûh, Hz. Hûd, Hz. Salih, Hz. Lût ve Hz.

Şuayb peygamberlerin kıssaları, Kur’ân’ın gerçek Allah kelâmı ve Hz. Muhammed (s.a.)’in de gerçek Allah Elçisi olduğu anla­tılmaktadır.

Sürede söz edilen konular ve bazı so­nuçlar özetle şunlardır:
madde madde

* İnkarcıların olumsuz tutumları sebebiy­le üzüntüye ve yılgınlığa düşmemek gere­kir. Hidâyet Allah’tandır. Yeryüzündeki bitkilere bakıp bunların Yaratıcısını dü­şünmek bile insanı Hakka götürür. Kâfirler ne kadar inkâr etse de alay ettikleri şey başlarına gelecektir (âyet: 1-9) (7 ve 8. âyet­lerde bitkilerin erkekli dişili olması gerçeği­ne de işaret edilmektedir).

* Yüce Allah, müminlere her zaman yar­dım eder, güçlü düşmanlarına karşı onları üstün getirir. Nitekim geçmişte Firavun ve güçlü ordusuna karşı, Hz. Musa’ya ve az sayıdaki müminlere yardım etmiş, inkarcı­ları suda boğarken, inananları kurtarıp, onların yurtlarına mirasçı kılmıştır {10-68).

* İslâm’ı tebliğde, konuşması ve üslûbu güzel ve etkili olan elemanların yetiştiril­mesi lâzımdır {12-13).

* Allah Teâlâ dilerse, hak tebligcisini en azılı düşmanların arasında büyütüp yetişti­rir ve buna kimse engel olamaz {18).

* Hakkı savunanın karşısında, bâtıl -ne kadar güçlü olursa olsun- tutunamaz (38-40).

* Allah yolunda, can pahasına da olsa hiçbir fedakârlıktan kaçınmamalı, baskılara boyun eğmemeli ve Allah’a güvenmelidir. Cenab-ı Hak, mutlaka bir kurtuluş yolu gösterecek, esenliğe çıkaracaktır (49-68).

* Hiçbir gücü olmayan, fayda ve zarar

sağlamayan putlara değil; yaratan, nzık verip yaşatan, doğru yolu gösteren, hasta­lara şifa veren, günahları bağışlayan, öldü­ren ve tekrar diriltecek olan Allah’a kulluk ve dua etmelidir (69-73,77,82).

* Körü körüne, bâtıl gelenek ve görenek­lere saplanıp kalmak yanlıştır (74-75, a37}.

* Yüce Allah’a, Hz. İbrahim’in duası gibi: “ilim ve hikmet vermesi, salihler arasına katması, hayırla anılmayı nasib etmesi, cennetine koyması ve yakınlarının da affı için” dua edilmelidir (83-88).

* Âhirette, temiz kalpli müttakîler cen­nete konulur. İnkarcılar ise putlarıyla birlik­te cehenneme atılırlar. Orada derin bir pişmanlığa düşüp, dünyaya tekrar gelmeyi ve mümin olmayı isterler; fakat iş işten geçmiştir {89-104).

* Peygamberler, davetleri karşılığında ücret istemezler. Onlar, güvenilir elçilerdir. Müminler arasında güçlü-zayıf, zengin-fakir ayırımı yapmazlar. Buna karşılık in­karcı toplumların ileri gelenleri bunu haz-medemeyip, inkârda direnmişler, peygam­berlerine cephe almışlar; ancak, kendileri­ne uyanlarla birlikte -Nûh, Âd, Semûd, Lût ve Eyke toplumları gibi- toptan yok edil­mişlerdir. Sadece inananlar kurtulmuştur (105-159).

* Hz. Nûh, toplumuna peygamber olarak gönderildi. Onları Allah’a imana ve itaate çağırdı. Fakat onlar inkârda direndiler, Hz, Nuh’u tehdit ettiler. Bunun üzerine Allah, onları suda boğdu; Hz. Nûh ve müminleri gemide taşıyarak kurtardı. Bu olaydan ders çıkarmak gerekir (105-122).

* Âd kavmi ise, peygamberleri Hz. Hûd’u yalancılıkla suçladı. Oysa Hûd onları, ken­dilerine nice nimetler İhsan eden Allah’a imana ve itaate çağırmıştı. Onlar ise, yap­tıkları sağlam kalelere ve binalara güvenip, öğüt ve uyarıları dinlemediler, inkârda direndiler. Bunun üzerine onlar da helak edildi {123-140).

* Semûd kavmi de, Peygamberleri Hz. Salih’i yalanlamıştı. Hz. Salih onları, kendi­lerine sayısız nimetler veren Allah’a itaate çağırmış; yaptıkları sağlam evlere, sahip oldukları mal mülk ve ürünlere güvenme­melerini bildirmişti. Fakat inkârda direnip Allah’ın emrine karşı geldikleri için onlar da yok edildi (141-159).

* Lût kavmi ise, peygamberleri Hz. Lût’u yalanladı. Hz. Lût, onları Allah’a itaat et­meye ve çirkin ilişkilerine (eşcinselliğe) son vermeye çağırdı. Onlar, uyarılara kulak asmayıp Hz. Lût’u sürgün etmekle tehdit ettiler. Bunun üzerine Yüce Allah, onları taş yağmuruyla helak etti. İşte bütün bunlar­dan ibret almak gerekir {160-175).

* Hz. Şuayb, Eyke halkını doğru yola ça­ğırmış; onlara ölçü ve tartıda hile yapma­malarını, kıskançlıktan ve bozgunculuktan uzak durmalarını buyurmuştu; fakat onlar doğru yola gelmeyip, ona baş kaldırdılar; gökten azap yağdırmasını isteyerek mey­dan okudular. Bunun üzerine Yüce Allah onları gökten indirdiği ateş azabıyla helak etti (176-191).

* Kur’ân-ı Kerîm, Allah Teâlâ tarafından Cebrail aracılığı ile Peygamberimize Arapça olarak indirilmiştir. Ondaki gerçekler, önceki ilâhî kitaplarda da mevcuttur. Bu da Kur’ân’ın Allah kelâmı olduğuna yeterli bir delildir (192-197(210.212).

k Yüce Allah, her topluma bir elçi gön­dermiştir. Son olarak da Hz. Muhammed (s.a.) gönderilmiştir. Bunu kabul etmeyen inkarcılar, başlarına ansızın bir azap gelme­sinden korkmalıdır. Allah kimseye zul­metmez (198-209).

* Bir Allah’a inanmalı, O’na ortak koşucu davranışlardan uzak durmalıdır (213).

* Önce yakın çevre uyarılmalı, inananlara karşı şefkatli davranmalı ve Allah’a gü­venmelidir. Allah Teâlâ yapılan her hareke­ti görüp bilmektedir {214-220).

* Şeytanlar, sadece günahkâr yalancılara telkinde bulunup onları tesir altında bıra­kırlar (221-223).

* Sapmışları etkileyen, olayları abartıp yapamayacakları şeyleri söyleyen şaşkın şairler yerilmiştir. Ancak, inanıp İyi işler yapanlar, Allah’ı çok ananlar ve zulme başkaldınp haksız saldırılara cevap veren şairler bunun dışındadır (224-227).

Rüyada hasta ve kör köpek saldırması